Manju's words

मिती ठ्याक्कै थाह छैन् । तेतिबेला नेपालगञ्जमा उखुमै गर्मी थियो । गर्मी छल्न  खरले छाएको एउटा सान-सानो कटेजमा मेरो एकजना साथीसंग थिएं म । कोकाकोलाको सिसीमा स्ट्र सहित वेटरले ल्याईदिएपछि उसलाई मस्कीदै भने मैले, 'कोक त मुख नै लगाएर खाएको मिठो । मेरा चुच्चा ओठहरुको स्पर्श सिधै खानेकुरामा पुग्छ । किन पाईपलाई माध्यम बनाउनु।' उ फिस्स हास्यो ।  वरीपरी गर्मी चिर्नेगरीका गसीप चल्दै थिए । त्यस दिन नेपालका पूर्व प्रधानमन्त्री गिरीजा प्रसाद कोईरालाको पार्थीव शरीरलाई दाहसंस्कारका लागी पशुपती आर्यघाटमा लैजाने दिन थियो । मानीसहरु गिरीजा वावूका राम्रा /नराम्रा कुरा गर्दै थिए । कोही भन्थे, 'गिरीजाले देशै बेच्यो नि,'  'यो मरेर नेपालको एउटा बोझ कम भयो ।' अर्काथरी भन्थे, 'गिरीजाले नचाहेको भए आजपनि हामी माओवादी जनयुद्ध सामना गरीरहेका हुन्थ्यौं ।' अनि कोही भन्थे, 'गिरीजा वावूले राजदरवार हत्याकाण्डको सत्य मर्नु अघि उजागर गरेरै मर्छु भन्थे, बुडाले भ्याएनन् ।'  यस्तै यस्तै।  म र मेरी साथी भने जिवनका अन्तरंगमा थियौं । गिरीजा वावूका गफसप भन्दा धेरै पर ।राजनिती देखि धेरै टाढ...

कस्तो भने, झुस्स परेको । मैलो । शरीर नै नमिलेको कतै । नमिलेको कपाल । नमिलेका दारी अनि नसुहाउने गरी लगाएका दूईथान लुगा । समग्रमा फोहोरी । अँ,छुटेको चाहीँ के भने दन्तमञ्जन नै नपाएका दाँत । तल देखि माथी सम्म हेर्दा पुरै अनआर्कषक पुरुष । भन्छन् नि,  'नो फिलिंग्स वाला फिल' आउने मान्छे ।  उसले देखाएको सोफामा बस्दै गर्दा मेरा आँखाहरु मुन्तीर घोत्लीए । उसले हठात् भन्यो, तपाई आउनु हुन्छ भनेर सफा गर्न लगाएको केटाहरुलाई,   यस्तो गरेछन् । सायद उसलाई त्यहाँको दुर्गन्ध मेरा नाकले सुंघ्यो होला भन्ने भान परेको हुनसक्छ । अंग्रेजीमा  इन्सट्युसन भन्छन् क्यारे । म मुस्काराई मात्र दिएँ । सायद मेरा ओठहरुका कलेटी बाहेक त्याँ अरु कुनै आर्कषक चिज नै थिएनन् । यदी उसले सुन्दरता बुझ्न सक्छ भने ।  उ सले लगाएको मैलो जिन्स पाइन्टले मानौ मोजाको अभाव पुरा गरीरहेका थिए । गोलीगाँठा देखी झण्डै कान्छी औँलाका टुप्पा छोपीने गरी म्याजीक चप्पल भित्र सुटुक्क खुट्टा घुसारेको थियो । उसले मलाई कम्फरटेवल बनाउँदै भन्यो, "केटाहरुमात्र बस्छौ, खासै सरसफाई हुदैन् । तर मेरो बेडरुम चाहीँ सफा नै छ । ...